Van Roosendaal via Frankrijk en Duitsland naar Nieuweschans  2016
Voorjaar: van Roosendaal naar Miltenberg via De Groenen Valleienroute
03-05-2016 Langs de Schelde naar Gent   137 km/155 hm
Gisteren ben ik na het werk met de trein naar Roosendaal gegaan. Daar ben ik op de fiets gestapt en net voor het donker werd kwam ik aan op een  natuurkampeerterrein op de grens met België. Toen het donker was koelde het snel af. Gelukkig hadden andere kampeerders een kampvuur gemaakt zodat ik daar nog lekker warm kon zitten.
Om 6.30 ur word ik wakker. Ik denk dat het rond het vriespunt is. Ik vind het veel te koud om uit mijn warme slaapzak te komen. Een uur later schijnt de zon lekker warm en fel op mijn tent. Het is nog maar 8 graden, maar in de zon vind ik het warm genoeg om meteen in de korte broek te vertrekken.
Door een fraaie bosrijke omgeving fiets ik over de LF2 naar het zuiden. Die bossen zijn mooi, maar deze frisse ochtend fiets ik liever volop in de zon dan in de schaduw van bomen.
Vlak voor Antwerpen krijg ik tegenwind. Bij een brug heb ik zicht op het havengebied. Boven op het oude havenkantoor wordt een nieuw kantoor in de vorm van een groot futuristisch schip gebouwd. Zo lijkt het net alsof er een schip is geland op het dak van het oude havenkantoor.
In het centrum staan fraaie oude havenkranen langs de Schelde. Vlak bij een kasteel fiets ik naar de Grote Markt. Vanaf de Schelde ben ik snel op de indrukwekkende en erg mooie Grote Markt. Om foto's vanuit het oosten te kunnen maken van de toren van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal fiets ik nog iets verder de stad in. In de smalle straatjes is het lastig om goed zicht op de toren te krijgen. Bij het café met de naam "Elfde Gebod" heb ik goed zicht op de toren om een goede foto te kunnen maken.
Eenmaal terug bij de Schelde fiets ik over de LF2 verder naar het zuiden. Net als in Nederland staan hier in België de LF-routes uitstekend aangegeven op de borden. Ze hebben hier in Vlaanderen ook een knooppuntennetwerk.
De fietsroute gaat veel over leuke smalle wegen op een slingerende rivierdijk. Nadat ik eerst 2 veerpondjes gemist heb, ben ik bij de derde precies op tijd om over gezet te worden naar de andere oever. De Schelde draait naar het westen waardoor ik de zuidoosten wind in de rug krijg.
Na 75 kilometer heb ik een hongerklap. Eindelijk zie ik een café langs de weg waar ik buiten in de zon kan zitten. Ze verkopen alleen drank en wat choclade. Ik eet een reep chocolade bij mijn cola. Veel energie krijg ik daar niet van.
25 Kilometer verderop heb ik de volgende hongerklap. Op een bankje langs de dijk eet ik brood met leverworst.
Door het lange stuk met de wind in de rug kom ik rond 18.00 uur al in Gent. Ik heb voor de derde keer een hongerklap vandaag. Er zijn hier geen campings langs mijn fietsroute. Er is wel een camping aan de westzijde van Gent. Daarvoor moet ik echter 10 kilometer om fietsen en daar heb ik geen zin in.
Ik fiets het centrum van de stad in. Tegenover de kathedraal is een Ibis-hotel. Een hotel op een perfekte plek om vanavond nog door de stad te wandelen. Voor € 86,-- en nog eens € 15,-- voor het ontbijt is het wel een beetje duur. Ik vind het wel opvallend dat mijn eerste hotel in europa -na mijn reis naar Japan afgelopen najaar- duurder is dan mijn duurste hotel in Japan.
Na een heerlijke lange douche wandel ik door de stad naar de Vrijdag Markt. Op 2 gevels van het plein staat de avondzon te schijnen. Ik maak enkele foto's en ga op de terugweg naar de frituur of frietkot zoals de Belgen dit noemen. Ondanks dat ik in hetzelfde taalgebied ben als Nederland, merk ik de hele dag al dat het Vlaams toch anders is dan het Nederlands.
In het hotel eet ik mijn friet en kijk naar Nederlandse televisieprogramma's. Later op de avond loop ik nog een keer de stad in. De pleinen rond het hotel zijn gezellig druk en staan vol met drink- en eetstalletjes. De gebouwen rond de pleinen zijn verlicht, zodat ik nog een paar fraaie nachtopnames kan maken.

7-5-2016 De groene valleien fietsroute 133 km / 565 hm
Donderdag -hemelvaartsdag- ben ik langs de Schelde naar het zuiden en zuidwesten gefietst. Vanuit Gent -via de leuke stadjes Oudenaarden en Doornik- ben ik tot in Frankrijk aan het Canal de la Sensée gefietst. Ik heb overnacht op de camping van Aubigny au bac. Dit ligt aan "de groene valleien" fietsroute. Deze route begint in Boulogne sur mer. Omdat ik de aanlooproute naar Boulogne sur mer al 2 keer heb gefietst, heb ik voor de alternatieve aanlooproute -die in het routeboekje staat beschreven- langs de Schelde gekozen. Ik zal de fietsroute tot aan Luxemburg volgen.
Gisteren heb ik de hele dag tegen de zuidoosten wind in gefietst tot aan Signy le petit. Vandaag ben ik vroeg op. Terwijl ik water kook voor in mijn thermosfles en voor thee bij mijn ontbijt pak ik de tent in. Om 8.00 uur ga ik op weg. Ik fiets eerst langs de receptie. Ik weet dat ze pas om 10.00 uur open gaan, maar ik ga toch even kijken of ik mijn kampgeld aan iemand kan betalen.
Gisteren kwam ik laat aan en was de receptie al gesloten. De man van de snackbar naast de receptie heeft de campingbeheerder gebeld. Ik heb toestemming gekregen om hier te kamperen. Ik vind het vervelend om zonder te betalen te vertrekken, maar ik heb geen zin om tot 10.00 uur te wachten. De snackbar is ook gesloten. Ik zal na de vakantie een mail sturen naar de camping en vragen of ik het kampgeld kan overmaken.
In het eerste dorp koop ik bij de bakker een stokbrood en 2 aardbeien gebakjes.
Net als gisteren heb ik een oosten tegenwind. Gelukkig merk ik er tijdens het fietsen niets van, maar als ik mijn benen aanspan dan voel ik de spierpijn die ik gekregen heb van het tegen de wind in heuvels over fietsen.
Ik fiets door een gebied met versterkte kerken. Volgens mijn routeboekje waren er hier in de 16e eeuw niet genoeg kastelen door gebrek aan adel in deze omgeving. De kerken namen toen de bescherming van de bevolking op zich. De fietsroute volgt voor een deel ook de route "Eglises Fortifiées.
Bij Rumigny kort ik de route een stuk in door over de D27 te fietsen. In het routeboekje wordt de D27 alleen aangeraden als het rustig is op de weg. En rustig is het vandaag. Over een verlaten D27 fiets ik door een fraai landschap van groene valleien van dorpje naar dorpje.
Het leuke van de dorpjes is -zoals in grote delen van Frankrijk- dat ik het gevoel heb dat alle huizen minstens 150 jaar oud zijn. De oude huizen -soms deels vervallen- geven een sfeervol beeld.
Vlak voor Signy l'abbaye staat er een bankje langs de weg. Hier eet ik de aardbeien gebakjes en drink thee. Ik smeer me in met sunblock, want door het mooie weer van de afgelopen dagen is mijn huid rood aangelopen.
De "groene valleien" route doet vermoeden dat de route door dalen gaat. Als dat het geval was geweest zou ik de route misschien wel saai vinden. Gelukkig gaat de route steeds bergop en bergaf. Wel is er steeds een fraai uitzicht over groene valleien. De route gaat over veel kleine landweggetjes. Drommweggetjes zijn het. Smalle wegen, soms met slecht asfalt, nauwelijks verkeer en steeds een geweldig uitzicht.
Ik kom door veel kleine dorpen. Toch zie ik bijna geen winkels. Een terrasje om een lekker gebakje of broodje te eten heb ik ook al lange tijd niet gezien.
In Tourteron zijn volgens mijn routeboekje enkele winkels. Ik ga hier van de route af en fiets het dorp in. Het dorp lijkt uitgestorven en alle winkels zijn midden op de dag gesloten. Ik fiets terug naar de route en door naar Neuville-Day. Tegenover de kerk staan een paar bomen, daar eet ik in de schaduw mijn stokbrood terwijl ik uit kijk op de lelijkste kerk van vandaag. Vijftig jaar geleden waren ze waarschijnlijk heel blij met deze moderne kerk, maar van het glas in beton in plaats van glas in lood word ik niet erg blij.
Na deze pauze fiets ik een klein stukje langs een kanaal. Vervolgens gaat de route door het dal van de Aisne. Ik hoopte hier even een makkelijk stuk te hebben. Er komt echter een pittige klim naar het panorama de Voncq. Op het panorama de Voncq is het uitzicht fraai, maar ook weer niets anders dan de uitzichten die ik de hele dag al heb.
Na Voncq is de route door het dal even iets makelijker. Bij Vandy is er wel weer een pittige klim. Op de top haalt een wielrenner me in, die nog net genoeg adem heeft om me gedag te zeggen.
Onder een boom langs de weg staat een man foto's te maken. Hij kijkt me na en ziet dan mijn NL-sticker achter op mijn spatbord. Hij roept "goede middag". Ik groet terug terwijl ik al bijna uit het zicht ben verdwenen.
Om 16.30 uur ben ik in Grandpré. Er is hier een camping, maar ik vind het te vroeg om te stoppen. Er is ook een kleine supermarkt waar ik een broodje en een cola koop. Bij een bankje voor de kerk maak ik dit meester, terwijl ik uit kijk over het lelijkste dorp van vandaag.
Ik heb al lange tijd geen benzinestation gezien, maar hier staat er één. Het is geen modern benzinestation waar je 24 uur per dag van alles kunt kopen in de winkel. De winkel is gesloten op dit moment en het lijkt erop dat ze alleen motorolie verkopen.  Het tankstation is aangelegd in de tijd dat er nog geen milieuwetgeving was. Als je hier benzine lekt dan loopt dat zo de straat op.
Na een paar heuveltjes volgt er een 4 kilometer lange klim naar een hoger gelegen gebied. Eenmaal boven ben ik al snel in Romagne. Hier fiets ik naar de grootste Amerikaanse oorlogsbegraafplaats van Europa. Er liggen hier meer dan 14.000 soldaten begraven. Normaal mag je alleen rond lopen op een begraafplaats. Deze begraafplaats is zo groot, dat je over een brede weg over het terrein mag rijden.
Net voor de Maas bij Dun sur Meuse fiets ik een camping op. Gelukkig is de receptie nog open. Aan een meertje zet ik mijn tent op. Na een lekkere douche eet ik op het terras van de campingbar kip met friet en salade.
Bij een kleine wandeling door het dorp -na het eten- zie ik dat de Maas hier in 3 stromen is opgedeeld. Eén stroom heeft een sluis voor de scheepsvaart. Verder is er niet veel te zien.
Op de terugweg koop ik in een rokerig café een ijsje die ik op eet terwijl ik terug wandel naar de camping.

9-5-2016 Luxemburg, Duitsland en Frankrijk 134 km / 880 hm
Gisteren ben ik vanuit Frankrijk -via België- door de Ardennen naar Luxemburg gefietst.
Op een camping net ten zuiden van Luxemburg stad heb ik gisteren avond op de "Grosse Wiese" mijn tent op gezet. s'Avonds laat kwam er nog een fietser toen het al donker was. En volgens de campingbeheerder is er daarna nog een fietser op de camping geweest, die illigaal heeft gekampeerd. De beheerder is op zoek naar deze campinggast. Ik vertel de beheerder dat ik die niet gezien heb.
Om 8.00 uur verlaat ik de camping en ook meteen de "groene valleien" fietsroute. Ik heb in Nederland een Duitse kaart gekocht waarop allemaal fietsroutes staan aangegeven. Eén van de routes heb ik uitgezocht om naar het Moezeldal te fietsen. Al snel kom ik erachter dat de route anders is bewegwijzerd dan op mijn kaart staat aangegeven. Ik fiets teveel naar het zuiden in plaats van naar het oosten. Als ik ook nog geen bordjes meer van de route zie, besluit ik om zelf mijn route te bepalen naar de grensovergang bij Perl.
Op de borden staat groot Schengen aangegeven. In eerste instantie kan ik het niet vinden op mijn kaart. Pas als ik het Europa Informations Hause op de kaart zie staan, zie ik pas waar het dorp ligt.  Het is maar een klein dorpje. Het is wel een dorp met een bekende naam.
Na een paar korte klimmetjes daal ik af naar het Moezeldal. Voor het Moezeldal staan 3 grote moderne tankstations op een rij. Alle drie hebben ze een grote winkel bij het tankstation. Ik koop bij één van de winkels verse broodjes, een belegde boterham en een flesje jus d'orange.
Wat een luxe dat ik weer geld kan uitgeven. De afgelopen dagen was er zelden een tankstation en in de dorpjes langs de kleine wegen al helemaal geen tankstation met een winkel. Het waren wel goedkope dagen want er waren maar weinig plaatsen om geld uit te geven. Daarnaast vond ik het gisteren heel opvallend hoe goed de huizen in het rijke Luxemburg zijn onderhouden ten opzichte van het noorden van Frankrijk.
Op de brug over de Moezel maak ik een paar foto's. Het is jammer dat er een dun laagje bewolking hangt, want daardoor is de lucht helemaal niet mooi om foto's te maken.
Aan de andere kant van de Moezel ben ik in Duitsland. Ik volg hier een fietsroute die over de Hunsrück gaat naar het dal van de Saar. Bij het begin van de beklimming staat op een bordje aangegeven dat de weg de komende 4 kilometer 200 meter zal stijgen. Gemiddeld -zo reken ik uit- is dat 5% stijgingpercentage. De eerste 2 kilometer gaat de weg maar een klein beetje omhoog. Daarna wordt het snel steil. Na een klein stuk met 10% stop ik bij een bankje net boven een wijngaard. Met het uitzicht over het Moezeldal eet ik mijn belegde boterham.
Eenmaal weer op de fiets staat er een bordje dat de komende 600 meter de weg 80 meter zal stijgen. Dat is andere koek dan 5%. Dat is ongeveer 13% en ik moet even stevig door trappen.
Op de Hunsrück staan de bordjes van de route die ik wilde volgen over andere wegen aangegeven dan de route die op mijn kaart staat aangegeven. De kaart heeft gelukkig voldoende details, zodat ik ook zonder de routebordjes mijn weg kan vinden.
Op de afgevlakte toppen van de bergrug krijg ik een frisse tegenwind. Ik doe mijn jas weer aan. Bij de "Steine an der Grenze" staan stenen kunstwerken langs de weg. Op deze weg kan ik tientallen kilometers van me af kijken naar Frankrijk in het westen en het Saardal in het oosten.
Na de "Steien an der Grenze" volgt een 7 kilometer lange afdaling die me in het vlakke Saardal brengt. Het uitzicht op de fietsroute langs de rivier is een prachtig groen plaatje. De snelweg die door het dal gaat is misschien wel uit het zicht maar het geluid van de auto's hoor ik helaas wel.
Bij Saarlouis blijf ik langs de rivier. Op de afslag naar de plaats is er een biergarten, waar ik een cola en een stuk appeltaart -iets anders te eten hebben ze niet- bestel.
Terug op de fietsroute door het Saardal fietsen 3 bejaarden mannen -op elektrische fietsen- me voorbij. Ik ga achter ze fietsen. Zo heb ik 5 kilometer lang geen last van de tegenwind, terwijl ik met de achterste man een praatje maak.
Bij Völkeringen moet ik lossen. Ik maak hier enkele foto's van de oude staalfabrieken -die volgens de bejaarde mannen- tegenwoordig op de werelderfgoedlijst staan.
Saarbrücken is geen bijzondere stad. Ik fiets een klein stukje het centrum in. Op een terrasje bestel ik een "penne chef". De chef maakt er iets heel aparts. Het is vooral heel veel en niet erg smaakvol. Het lijkt erop alsof ik champions, vlees en penne moet vissen uit een rare bruine soep.
Na het eten blijf ik de Saar volgen tot in Frankrijk. Bij Sarreguemines neem ik de afslag naar de fietsroute langs de Blies. Via een paar grote bochten fiets ik om de stad heen en kom ik weer terug in Duitsland, waar ik naar een camping toe fiets.
Om 19.30 uur kom ik op een camping. De Nederlandse eigenares vertelt me dat ze vandaag de camping hebben gekocht en dat ik morgen in de ochtend kan inschrijven.
In het douchehok is een stroomaansluiting zodat ik mijn bedrijfstelefoon tijdens de douche kan opladen. Na een lange douche voel ik me weer helemaal fris en wandel op mijn slippers terug naar mijn tent. Ik kom de Nederlandse eigenares van de camping tegen. Ze vertelt me dat ik vergeten ben mijn sokken uit te doen. Ja, inderdaad heb ik hele witte voeten. Vrouwen over de hele wereld hebben hier al grapjes en opmerkingen over gemaakt.

12-5-2016 De mooiste treinreis van Duitsland 53 km / 404 hm
Na een regendag -eergisteren- waar ik de Vogesen over gefietst ben naar het Rijndal, ben ik gisteren naar het Neckardal gefietst. Gisteren begon de dag vochtig en mistig met tegenwind. In de middag was het wisselend bewolkt en redelijk warm. De tegenwind bleef helaas, maar ik was al blij dat de zon weer af en toe scheen.
Ik sta op een prachtige kampeerplek langs de Neckar. Vanuit mijn tent kijk ik uit over de rivier en het dorp -Eberbach- op de andere oever.
Voor ik vertrek maak ik een praatje met één van de andere kampeerders. De man vraagt of ik uit Nederland ben komen fietsen. "Ja", antwoord ik. "Door het Rijndal", is zijn reactie. "Nee, via Frankrijk", zeg ik. "Ja, als je dan toch komt fietsen, dan maar meteen met een grote omweg." "Inderdaad."
De man vertelt me ook dat de weersverwachting heel erg slecht is voor de komende dagen en dat het vooral zaterdag erg koud zal worden.
In Eberbach koop ik enkele broodjes bij de bakker. Ik verlaat hier de Necker-fietsroute en fiets de bergen van het Odenwald in. Na 7 kilometer klimmen eet ik tijdens een pauze 2 broodjes in een bushokje. Het begint te regenen tijdens de pauze. Na een kwartier wachten fiets ik met mijn regenjas aan verder de berg op. Mijn regenjas is niet goed waterdicht en ik wordt al snel nat. Het lijkt vandaag op een dag 3 jaar geleden, waar ik ook met regenweer door het Odenwald fietste.
Het is heerlijk rustig op de weg die door bergen gaat met veel bos. Op ongeveer 500 meter hoogte ben ik op het hoogste punt. Het is een paar minuten droog, maar in de afdaling begint het weer te regenen. Nu word ik echt nat. Op het moment dat er teveel water langs mijn benen de schoenen in loopt stop ik bij een afdakje voor een schuur.
Ik trek een droog shirt aan en mijn regenbroek. Ik besluit af te dalen naar Miltenberg en daar de trein naar huis te nemen.
Ik had deze route zo gepland dat ik zoveel mogelijk net buiten het gebied zou blijven waar ik al vaker gefietst heb. Dat gaat goed behalve daar waar ik "lijnen" kruis van fietsroutes naar verderweg in Europa.
Zo kruiste ik in België de terugweg via Calais vanuit Wales, in Frankrijk de fietsroute naar Parijs en verder door via Spanje naar de Alpen en in Luxemburg de fietsroute van Madrid naar Luxemburg.  Hier in Duitsland kwam ik de laatste dagen op nog meer van deze "kruispunten". Bij Saarbrücken was ik ooit op weg naar Oostenrijk, bij de Neckar was ik eerder op weg van Freiburg naar Nederland en nu kom ik in Miltenberg waar ik doorheen fietste op weg van Nederland naar de Alpen 3 jaar geleden.
Ik fiets een klein stukje langs de Main. Ik herken deze plek. Ik moet 1 straatje verder naar rechts -van de rivier af- en dan kom ik op één van de mooiste pleintjes van Duitsland. Ik maak aldaar enkele foto's en fiets meteen door naar het treinstation.
Ik ben te laat om nog de snelle treinverbindingen te kunnen reserveren. Ik kan natuurlijk aan de conducteur vragen of ik toch mee mag. Dat lijkt me geen goed plan omdat het erg druk met fietsers is dit weekeinde en ik heb daar slechte ervaringen mee in Duitsland.
Voor de regionaaltrein waar ik een uur later -ongeveer 22.00 uur- in Nijmegen zou aan komen moet ik 7 keer overstappen. Bij een paar verbindingen heb ik maar enkele minuten om over te stappen.
Uiteindelijk kies ik voor een verbinding met vertrektijd 13.37 uur en verwachte aankomsttijd van 22.50 uur waarbij ik 5 keer moet overstappen.
In Frankfurt koop ik een minipizza. Het is nog vroeg om te eten, maar in Koblenz heb ik op de volgende stop maar 12 minuten om over te stappen van perron 5 naar perron 104. Door een technische storing vertrekt de trein 22 minuten te laat richting Koblenz.
De trein gaat over het mooiste spoortraject van Duitsland door het Rijndal. Ik vraag me af of ik op de heen- en terugreis van diverse fietsreizen al meer dan 10 keer deze route met de trein gereden heb.
We lopen de vertraging grotendeels in en komen uiteindelijk maar enkele minuten te laat in Koblenz. Spoor 104 is op hetzelfde perron, dus heb ik ruim voldoende tijd om over te stappen op de volgende trein naar Mönchen-gladbach.
In Venlo kom ik weer aan met vertraging en moet ik rennen om de trein naar Nijmegen te halen. Het lukt me niet om ook nog in te checken. Ik rijd zwart naar Nijmegen, alleen mijn fiets heeft een kaartje tot Nijmegen. In Miltenberg kon men me geen kaartje tot aan Nijmegen verkopen.