21-10-2016 Dubai 103 km / 821 hm
Zoals gebruikelijk -tijdens deze reis- sta ik op bij zonsopkomst. Het is vochtiger als de voorgaangde nachten. Er hangen condensdruppels aan de bovenzijde van mijn binnentent. De buitentent heb ik deze vakantie nog niet gebruikt.
Vijfentwintig kilometer lang fiets ik over een bijna "uitgestorven" snelweg. Dan kom ik bij de Al Qudra fly-over. Zo rustig als het op de snelweg is, zo druk is het op het fietspad op de fly-over. Nu heb ik het probleem ik dat vanaf de snelweg -waarop ik nu fiets- naar het fietspad op de fly-over moet zien te komen. Er staat een hekwerk langs de weg dat doorloopt tot aan de helling -die bestaat uit een hoge muur- van de fly-over. Het lijkt me niet handig om de muur te beklimmen om het fietspad te bereiken. Aan de andere kant van de snelweg is gelukkig een opening in het hekwerk. Ik til mijn fiets en de bagage over de vangrail in de middenberm. Daarna sleep ik mijn fiets door het zand door de opening in het hekwerk en langs de hellingbaan van de fly-over. Zodra de hellingbaan nog maar een paar meter hoog is, loop ik omhoog en fiets het fietspad op richting Dubai.
Bijna 10 kilometer lang is het druk op het fietspad. Bij een volle parkeerplaats -vlak voor het begin van de bebouwing van de stad- stopt bijna iedereen. Fietsen is hier natuurlijk anders dan in Nederland. Net alsof je naar de sporthal rijdt, rijdt iedereen hier naar het fietspad -natuurlijk met de auto- om van daaruit te gaan fietsen.
Een paar kilometer na de parkeerplaats zie ik nog één wielrenner, die het fietspad verlaat en op de weg naast het fietspad gaat fietsen. Ik vraag me af waarom hij dat zou doen. Stopt het fietspad misschien iets verderop? Een paar kilometer verderop draait het fietspad -op een kruising met een snelweg- naar het noordoosten. Ik wil echter rechtdoor richting de kust naar het westen fietsen.
Ik volg nog 2 kilometer het fietspad tot aan een snelwegafslag. Ik hoop dat het fietspad hier onder de snelweg doorgaat, maar helaas blijft het fietspad de snelweg volgen. Ik vraag een automobilist -die in de file staat- of hij weet waar het fietspad naar toe gaat. De man weet het echter niet. Ik besluit om te draaien. Ik ben weer eens zo stom geweest om in het buitenland op een fietspad te gaan fietsen. Ik weet dat je dat meestal beter niet kunt doen.
Op de terugweg komt er een groepje fietsers tegemoet. Ze kunnen me helaas op de kaart niet aanwijzen waar het fietspad naar toe gaat. Ze kennen de kaart van Dubai niet. Misschien zijn het wel toeristen. Gelukkig zie even later een wielrenner, die me prima kan uitleggen dat ik inderdaad niet het fietspad had moeten volgen. Ik moet weer terug op de drukke autowegen.
Bij een opening in de vangrail fiets ik de Al Qudra-road op die naar het westen gaat. De komende kilometers volgt de ene na de andere afslag in het drukke verkeer van Dubai. Die afslagen zijn altijd gevaarlijk, tenzij je rechtsaf moet gaan. Een paar keer twijfel ik of ik uit veiligheidsoverwegingen rechtsaf moet slaan. Steeds volgt er even een rustig moment waardoor toch enkele rijbanen over kan steken om rechtdoor te kunnen gaan.
Als ik de Burj Al Arab zie weet ik dat ik op de goede weg ben. De Burj Al Arab is een icoon. Het is een peperduur hotel in de vorm van een zeil op het strand. Vlak voor het hotel zie ik de skihal die hier midden in de hete woestijn is gebouwd.
De weg eindigt helaas niet aan de kust, waar ik hoopte een fraai uitzicht op de Burj Al Arab te krijgen. De weg stopt bij de bushalte voor het Madinat Jumeirah. Dit is een winkelcentrum dat is gebouwd met Arabische architectuur langs Venetiaanse kanalen.
Ik heb bijna 70 kilometer gefietst zonder dat ik een fraaie plek heb gezien waar ik lekker in de schaduw kan zitten om wat te drinken. Het winkelcentrum gaat nog maar net open en ik vraag me af of het café aan de overzijde van het kanaal al open is en of het wel bereikbaar is met de fiets. Ik wil niet het risico lopen hier weg gestuurd te worden, want ik zie overal bewakers lopen en zijn meestal geen fan van vreemde fietsers. Ik besluit niet naar de overzijde te gaan. Op een stoeprand ga ik onder de toegangsbrug  zitten om thee te drinken en een paar bananen te eten. Wat een fraai uitzicht. Ik zie tussen de palmen, prachtige archtectuur aan een kanaal met het "zeil" van de Burj Al Arab op de achtergrond.
Na deze pauze fiets ik naar het zuiden. Bij een afslag naar het strand, fiets ik naar de kust om de Burj Al Arab te fotograveren. Voor de kust liggen de schiereilanden van de Palm Jumeirah. Zo vanaf de kust kun je niet zien dat de schiereilanden de vorm van een palm hebben.
Nog een paar kilometer naar het zuiden kom ik bij de Dubai Marina. Dit is een bijzonder fraaie plek. Rond de Marina staan prachtige moderne wolkenkrabbers. Meestal is hier alles naar binnen gericht en wil men het buitenleven zo veel mogelijk vermijden. Hier is er echter een wandelpromenade aangelegd met terrasjes en een mega gaaf uitzicht op de wolkenkrabbers. Ik ga op een heerlijk terrasje genieten van een lekkere lasagna en het uitzicht.
Na de lunch fiets ik naar het noorden. Na een half uur fiets ik weer langs de Burj Al Arab. Vlak na het hotel probeer ik zoveel mogelijk de stranden te volgen. Ik kom op een 4 meter brede -voorzien van groene rubbermat- hardloopbaan. Het is verboden om hierop te fietsen. Dat was de snelweg vanochtend ook, en ook toen had ik daar lak aan.
Zo'n 7 kilometer lang volg ik de hardloopbaan. Heel opvallend zijn de schaars geklede westerlingen op het strand, terwijl ik toch in een streng Islamitisch land ben.
Vlak bij Down Town Dubai verlaat ik de kust. De hoogbouw is vanaf het strand te zien. Alles is echter nogal vaag door de smog. Wat wel heel erg duidelijk is dat de Burj Khalifa heel veel hoger is dan de overige wolkenkrabbers.
De Burj Khalifa is 828 meter hoog en is daarmee het hoogste gebouw ter wereld. Voor overmorgen heb ik een reservering om naar het observatieplatform op de 148e verdieping te gaan.
Langs de Sheikh Zayed Road staan weer prachtige wolkenkrabbers. Naar mate ik dichterbij kom wordt het uitzicht op de hoogbouw mooier. Ik kom langs een luxe winkelcentrum. Hier lopen bewakers. Eerst begint er één te zeuren dat ik geen foto's mag maken. Waarom mag ik geen foto van de Burj Khalifa maken? Ik volg niet de winkelstraat, maar fiets langs de buitenzijde van het winkelcentrum. Daar mag ik niet fietsen, even verderop mag ik niet lopen met de fiets. De beveiligers hebben niets beters te doen dan fietsttoeristen pesten. Waarvoor is die belachelijke beveiliging in zo'n veilig land. Waarschijnlijk hebben ze hier geld teveel, bedenk ik.
Iets verder naar het noorden stuit ik op de Khor Dubai. Dit is een kreek. Plotseling lijkt het alsof ik in Pakistan ben aangekomen. Met kleine houten bootjes kun je hier de "rivier" oversteken. Ik mag met de fiets niet mee naar de overkant en wordt weg gestuurd.
Ik heb weinig zin om 10 kilometer extra te gaan fietsen door het drukke verkeer om via een brug naar de overzijde te gaan. Tien minuten later blijkt dat ik wel een privé bootje kan huren. Zo kom ik toch nog snel op een boot naar de overzijde. We varen langs dhows. Dit zijn oude houten zeeschepen, die hier nog steeds gebruikt worden. De boten worden vanaf de kade -doos voor doos- met de hand geladen. Het contrast met de super moderne hoogbouw kan bijna niet groter.
Ik fiets een paar kilometer door de drukke oude wijk Deira. Hier geen snelwegen, maar allemaal duistere steegjes en overal volk -voornamelijk mannen in Pakistaanse klederdracht- op straat.
Ik heb hier voor 2 nachten een hotel geboekt. Ik ben een dag te vroeg en vraag bij de receptie of ze ook nog een nacht eerder een kamer vrij hebben. Alles blijkt vol geboekt, maar de receptionist denkt dat er rond 22.00 uur wel enkele kamers vrij komen. Ik vraag me af wat voor een hotel ik geboekt heb. Ik heb geen zin om tot 22.00 uur te wachten. Na een dag zweten op de fiets wil ik me graag snel douchen. Om de hoek van dit hotel is er nog een hotel dat nog een kamer vrij heeft en ik mag ook mijn fiets mee naar binnen nemen.
Even later heb ik mijn fiets opgehaald en wandel ik met de fiets de receptie binnen. De beveiliging raakt hiervan in paniek. Ik blijk toch ook weer niet met de fiets naar binnen te mogen. Nu komt de manager er weer bij, die nu plotseling weer van mening is veranderd omdat de beveiliger boos is. Er komen nog een paar mannen bij die menen te kunnen vertellen waar mijn fiets zou mogen staan. Tien minuten later is het resultaat dat de fiets niet naar de kamer mag. Ze hebben wel een plekje in de gang naast de receptie. Dit vind ik ook prima.
In de avond is het gezellig druk op straat. Op een terrasje eet ik een paar mini hamburgers en ik drink een paar heerlijke bekers met verse jus.

24-10-2016 Qatar  95 km / 240 hm
Om 4.30 uur gaat mijn wekker af. Ik kleed me aan en pak mijn laatste spullen in. Mijn fiets heb ik gisteren in de fietsdraagtas -die ik meegenomen heb uit Nederland- gestopt. Bij de receptie van het hotel vraag ik of ze een taxi voor me willen bellen. Binnen 5 minuten staat er een auto voor de deur. Er komt ook nog een taxi aanrijden. De bestuurder van de auto vraagt of ik mee wil. "Wat kost de rit naar het vliegveld?, vraag ik. "Honderd Dirham", is het antwoord. "Dat is te duur, gisteren werd me verteld dat het ongeveer 20 Dirham zou kosten". De automobilist rijdt weg.
Mijn fiets gaat op de achterbank van de taxi, de tassen achterin en ik stap voor in. De meter van de taxi loopt op tot 19 Dirham op het vliegveld. Ik betaal 30 Dirham omdat de taxichauffeur zonder problemen mijn fiets heeft meegenomen.
Ik heb mijn fiets -in tegenstelling tot de andere -KLM- vluchten van deze reis- niet aangemeld voor deze vlucht van Dubai naar Doha, de hoofdstad van Qatar. Bij het inchecken maken ze er geen punt van. Ik heb 31,5 kilogram bagage -dit is exclusief mijn handbagage- en dit is slechts 1,5 kilogram meer dan de toegestane 30 kilogram.
Ik moet met mijn fiets wel met iemand mee lopen naar een scanapparaat voor afwijkende bagage. De fiets past maar net in het apparaat. Na het scannen en een ontbijtje wissel ik mijn laatste Dirhams en een aantal US-dollars -die ik laatst in mijn kluisje thuis heb gevonden- om tegen Qatari Riyal.
Rond 7.30 uur vertrekt mijn vlucht vanuit Dubai. Ik vlieg met Qatar airlines. Voor de veiligheidsinstructies moet ik een grappige film met in de hoofdrol de bekende voetbalspelers van Barcelona bekijken. Qatar airlines is de sponsor van FC Barcelona.
Vanuit het vliegtuig zie ik de "Wereld". Gisteren kon ik deze aangelegde serie eilanden in de vorm van de werelddelen vanaf de 148ste verdieping van de Burj Khalifa niet zien. Het was te heiig door de smog. Ook vandaag hangt Dubai in de mist. De hoge gebouwen steken een stukje boven de mist uit. De meer dan 800 meter hoge Burj Khalifa steekt ver boven de andere gebouwen uit.
Het is goed te zien dat de "Wereld" nog bijna helemaal bebouwd moet worden. Het zijn nu alleen nog maar opgespoten zandvlaktes. Iets verder naar het zuiden zie ook ook de Palm Jumeirah.
Door het tijdsverschil tussen de Verenigde Arabische Emiraten en Qatar kom ik op dezelfde plaatselijke tijd aan als mijn vertrektijd. Voor de douane moet ik met mijn credit-kaart voor 100 Riyal een visum kopen. Daarna ben ik snel door de douane en bij de bagageband staat mijn fiets al op een karretje op mij te wachten.
Onder toeziend oog van een medewerker van het vliegveld haal ik mijn fiets uit de tas en monteer ik de trappers en het voorwiel. Eén van mijn fietstassen moet helemaal leeg omdat hier onderin mijn stuurtas zit. In plaats daarvan stop ik nu de opgevouwen fietsdraagtas onder in mijn fietstas.
Een medewerker van Qatar airlines komt nog nieuwsgierig vragen of ik een E-bike heb meegenomen in het vliegtuig. Nee, ik moet vandaag weer alle kilometers op eigen energie weg trappen.
Als ik de vertrekhal uit loop is de douanebeambte ter plaatse helemaal van slag af. "Waar kom jij vandaan?". Ik antwoord "Uit Dubai". "Werk je hier?" is de volgende vraag. Ik herhaal "Nee, ik kom net aan uit Dubai". De douanebeambte kijkt naar mijn fiets en lijkt het allemaal niet te begrijpen. Ik vertel de douanebeambte dat ik net mijn fiets heb uitgepakt en dat ik de fietsdraagtas onder in mijn fietstas heb gestopt. "Komt die fiets uit deze fietstas?" "Nee", is mijn antwoord en ik leg het hem nog een keer uit. Ik weet niet of de douanebeambte het begrepen heeft maar ik mag de aankomsthal verlaten.
Buiten is mijn net opgepompte voorband zacht. Ik pomp de band opnieuw op en verlaat het vliegveld. Een kilometer verderop ligt er naast de snelweg waarop ik fiets een fietspad. Ik fiets het fietspad op en omdat mijn voorband weer zacht is geworden leg ik in de schaduw van een palmboom mijn reserve binnenband op het voorwiel.
Ik gok erop dat ik in de goede richting fiets. Een paar keer moet ik een stukje lopen omdat er wegwerkzaamheden zijn. Qatar lijkt nog meer dan Oman en de Verenigde Arabische Emiraten op één grote bouwput. Overal worden nieuwe gebouwen gebouwd of er worden nieuwe wegen aangelegd.
Het fietspad brengt me tot vlak bij de dhow haven in het centrum van Doha. Hier heb ik zicht op de prachtige sky-line langs de Corniche aan de andere zijde van de Doha-baai met op de voorgrond de houten schepen van de dhow haven. Ik wil Doha vandaag nog niet bekijken, want ik kom hier over enkele dagen weer terug. Ik ga eerst 3 dagen lang een rondje fietsen door het noorden van het schiereiland Qatar.
Op weg naar de westkust -ik ben nu aan de oostkust- moet ik dwars door de stad fietsen. Zo zie ik het Museum of Islamic Art. Een fraaie soort stapeling van witte blokkendozen aan het water.
Op het moment dat ik langs de Falcon Souq fiets komt er een man aan wandelen die 2 valken bij zicht heeft. Ik vraag aan hem of ik een foto mag maken. Na het maken van enkele foto's fiets ik de stad uit.
Lange tijd fiets ik langs wegwerkzaamheden. Voor ik de stad uit fiets, stop ik bij een benzinestation. Rondom het benzinestation staan allemaal restaurantjes. Bij één van de restaurantjes eet ik een broodje.
Het wordt warm op de weg. Zodra ik nog een benzinestation zie stop ik weer. Ik koop een ijsje en een cola. Ik moet echt even afkoelen. Ik drink nog een tweede koude cola en een derde en vierde stop ik diep weg in mijn fietstassen. Binnen in de winkel van het tankstation wil ik het toilet op lopen. Er staat "gents toilet" met een afbeelding van een persoon met een lange jurk aan. Ik twijfel even of ik wel het goede toilet op loop, maar dan zie ik dat de afbeelding van een man met een lang gewaad aan is.
Na deze pauze kom ik al snel op een snelweg die steeds rustiger wordt. De woestijn wordt steeds leger. In de verte zie ik enkele bedouïnetenten staan met een paar dromedarissen erbij.
Ik ga het rustig aan doen, omdat het het warmste deel van de dag is. Na ruim 10 kilometer is de eerst volgende schaduwplek onder een viaduct. Daar drink ik de volgende cola en was het zout en zweet uit mijn gezicht. Het water uit mijn drinkflessen is bijna te warm om mijn gezicht te wassen. In de schaduw onder het viaduct daalt mijn thermometer naar 37 graden. Voor ik verder fiets smeer ik me in met sunblock.
Weer 10 kilometer verder is er nog een viaduct voor mijn laatste cola-stop van vandaag. En weer 10 kilometer verder zie ik het einddoel van vandaag. Dat zijn de paddestoelrotsen van Bir Zekreet. Deze staan omschreven in mijn -Lonely Planet- reisgids.
Voor ik er naar toe fiets moet ik eerst vanaf de afslag een stukje terug fietsen naar een rij met winkeltjes en restaurants -de truckstop van Bir Zekreet- om inkopen te doen voor het wild kamperen bij de paddestoelrotsen.
Ik bestel bij een restaurant -met een manager uit India- eerst een bananenjus. Ik drink er een flinke hoeveelheid koud water bij. Die jus kost 5 Riyal. Daarna bestel ik kip met rijst voor 10 Riyal. Na het eten koop ik ook nog een grote fles cola en water. Ik mag niet meer dan 20 Riyal afrekenen.
De manager vindt het prachtig dat ik helemaal uit Doha gefietst ben. De kip en de rijst die ik niet op kan eten omdat ik helemaal vol zit, worden voor me ingepakt om mee te nemen. Nadat ik al mijn flessen met water heb gevuld, fiets ik naar mijn kampeerplaats.
Er zijn maar een paar paddestoelrotsen. Ze zijn wel fraai en het is een leuke kampeerplek in de woestijn. Ik ben helemaal alleen. Af en toe hoor ik in de verte een auto of de oproep tot gebed vanaf een moskee.

28-10-2016 Bahrein  92 km / 270 hm
Dinsdag ben ik langs de westkant naar de noorden van Qatar gefietst over rustige wegen door de woestijn. Eergisteren -woensdag- ben ik langs de oostkant -terug naar Doha-naar het zuiden gefietst. Beide dagen begonnen in de mist, terwijl het daarna snel erg warm werd. Ik was erg moe toen ik een half uur voor zonsondergang op de Corniche van Doha aan kwam. De hoogbouw daar is echt schitterend. Lange tijd -terwijl de zon onder ging- heb ik daar op een terrasje gezeten met het uitzicht op de indrukwekkende sky-line.
Op dat terras heb ik ook mijn duurste -ongeveer € 11,--- verse jus gedronken. Ik denk dat ik inmiddels meer dan € 200,-- aan verse jus heb uitgegeven. Die heerlijke koude verse jus die bijna overal verkrijgbaar is, is één van de hoogtepunten van deze reis. Natuurlijk in combinatie met de hitte hier, waardoor ik ook veel dorst heb.
Gisteren heb ik door de moderne -maar toch sfeervolle- Souq Warif gewandeld. Ik merkte al snel dat je met de hoge temperaturen hier beter kunt fietsen dan wandelen. In de souq was een fietsenwinkel. De fietsdozen die ze er hadden waren veel te klein om mijn fiets in te verpakken. Voor de vlucht van Doha naar Bahrein heb ik mijn fiets weer in de fietsdraagtas gedaan.
Ik was 1,5 uur te vroeg bij het Museum of Islamic Art. Het bleek dat de openingstijden in mijn reisgids niet juist waren. Ik ben later niet meer terug gegaan naar het museum. Ik mocht tot 15.00 uur in mijn hotel blijven en heb in het begin van de middag een siësta gehouden.
In plaats van terug -over het fietspad- te fietsen naar het vliegveld heb ik een taxi genomen. Ik vroeg me namelijk af of ik wel via het fietspad bij de vertrekhal kon komen. Op het vliegveld hadden ze bij het inchecken er geen enkel probleem mee dat mijn fiets niet in een fietsdoos verpakt was. Ik had een vlucht met de KLM, waar het verplicht is om je fiets in een doos te stoppen. Het KLM-ticket was -€ 66,--- niet duur. Ik moest wel 370 Qatar Riyal -ongeveer € 100,--- bij betalen voor het meenemen van de fiets.
Bij aankomst in Bahrein heb ik een visum on arrival voor 25 Dinar gekocht. Dit moest ik net als in Qatar met mijn credit-kaart betalen en was erg snel afgehandeld.
Vandaag ga ik zonder bagage fietsen. Dat doe ik bijna nooit. Ik heb hier echter voor 2 nachten een hotel geboekt in -de hoofdstad- Manama. Ik denk dat ik met één dagtocht het grootste deel van dit kleine land wel kan zien. Morgen zal ik op weg naar het vliegveld het eiland Muharraq nog bekijken.
Om 6.30 uur kan ik gaan ontbijten. Op een "normale" fietsvakantie zou ik er niet aan denken om zo vroeg op te staan. Hier is dit echter erg laat. De zon gaat rond 5.00 uur op en rond 17.00 uur onder. Mijn dagen heb ik deze hele vakantie al een paar uur verschoven.
In de lift van mijn hotel hebben ze een papier opgehangen waarop staat vermeld dat bezoekers niet toegestaan zijn. Het lijkt erop dat ik een "net" hotel heb geboekt. Manama heeft namelijk de reputatie dat in het weekend hier veel mannen uit Saudi Arabië komen om "dames" te bezoeken.
Mijn fiets heb ik gisterenavond na aankomst al in elkaar gezet. Na het ontbijt ben ik snel op weg. Het is vrijdag en lekker rustig op straat. Nadat ik vanuit Manama 10 kilometer naar het westen heb gefietst, heb ik nog steeds geen bord gezien voor de afslag naar het Bahrein Fort. Wel heb ik onderweg de "wind towers" gezien. Dit zijn 2 hoge torens die gekoppeld zijn met 3 dwarsbalken waaraan drie windturbines zijn opgehangen.
Ik neem de eerst volgende afslag en vraag bij een benzinestation aan een groepje motorrijders de weg naar het Fort. Ze leggen me uit dat ik al te ver naar het westen ben gefietst. Ook vertellen ze me dat het Fort waarschijnlijk niet aangeven staat en als het wel zo is dat dat dan waarschijnlijk niet goed is aangegeven. Met nieuwe instructies ga ik weer op pad. Het is jammer dat het hier niet mogelijk is om de snelweg over te steken en weer terug te fietsen. Nu moet ik een flink stuk om fietsen. Op het moment dat ik borden naar de 2000 jaar oude graven van Sar zie staan, wijzig ik mijn plannen. Ik fiets naar Sar.
Vlak langs de weg liggen op een heuvel dicht op elkaar gebouwde graven. Om een deel van de graven staat een hekwerk, een ander deel van de graven kan ik zonder belemmering op lopen. Er staan geen borden bij deze heuvel over wat er hier te zien is. De heuvel bestaat uit een stapeling stenen met allemaal kleine grafkamers -ter grootte van 1 persoon- die aan de bovenzijde zijn geopend door plunderaars. Na het maken van enkele foto's fiets ik verder naar A'Ali.
Vlak voor de grafheuvels van A'Ali staan enkele politieposten langs de weg. De weg langs de grafheuvels is afgezet met betonblokken. Ik kan er met de fiets -zonder bagage- tussen door fietsen. Dit is een gebied waar tijdens de Arabische Lente flinke rellen zijn geweest. Er zijn grote zwarte plekken op het asfalt. Het lijkt erop dat er hier diverse auto's zijn uitgebrand.
De grafheuvels hier bestaan uit honderden zand/grind hopen. Het lijkt wel de "vallei van de duizend heuvels". Net als bij de graven van Sar is er hier geen museum of iets dergelijks.
Zo fietsen zonder bagagge gaat lekker snel en makkelijk. Met een temperatuur van 33 graden is het heerlijk fietsweer. De drukkende hitte van de afgelopen weken is verdwenen. Ook heb ik niet meer het gevoel dat ik weg brand op het moment dat ik in de zon sta.
Ik ben al snel bij de volgende bezienswaardigheid. Dit is het prachtig gerestaureerde Riffa Fort. Naast het fort staat een oude moskee en daarnaast nog een modern fort met een museum. Het museum is gesloten. Ik denk dat het gesloten is omdat het vrijdag is.
Ik wandel door het oude fort en ga op het schaduwterras -bij het restaurant- in het fort een broodje eten. Omdat het nog vroeg is besluit ik ook nog een stuk naar het zuiden van het hoofdeiland Bahrein te fietsen. Ik wil naar het oliemuseum fietsen. Zodra ik borden naar de "Tree of Life" zie staan, wijzig ik mijn plan weer en fiets naar deze boom. Ik verwacht dat het museum -net als het museum bij het Riffa Fort- toch gesloten zal zijn vandaag.
Op een afslag op 15 kliometer voor de Tree of Life kom ik in een file terecht. De file is ontstaan door een estafette-hardloopwedstrijd. Ik heb medelijden met de hardlopers. Ik vind het heerlijk fietsweer, maar het is veel te warm om hard te lopen zonder enige schaduw. Alle lopers hebben het ontzettend zwaar.
De woestijn hier is een olieveld vol met Ja-knikkers, pijpleidingen en allerlei installaties. De "Tree of Life" is een eeuwenoude boom. En niet meer dan dat. In tegenstelling tot de grafheuvels hebben ze van deze boom een toeristenattraktie proberen te maken. Om de hevel waarop de boom staat hebben ze een honderden meters lange betonmuur met wandelpad aangelegd. Die betonmuur volgt alle hoogteverschillen van het landschap en is mooi ingepast in het landschap. Er is ook het "Tree of Life visitorcentre". Bij het toilet van het visitorcentre vul ik mijn waterfles. Ik kan het bijna niet geloven, maar het is echt waar. Naast deze gewone boom staat vandaag ook ijscoboer "Al Fantas Icecream", waar ik een ijsje koop.
Op de terugweg naar het noorden kom ik langs een restaurant waar ik heerlijk langs de weg tussen de bomen in de schaduw kan zitten. Ze hebben vandaag een buffet en steeds als ik naar binnen loop om mijn bord te vullen let het personeel buiten op mijn spullen. Ik denk niet dat het nodig is om op mijn spullen te passen, maar het is wel prettig. Het mooie van deze vakantie is dat het overal erg veilig lijkt.
Via het schiereiland Sitra en enkele bruggen kom ik bij de Marina Corniche van Manama. Het is een wat rommelige zeepromenade die niet te vergelijken is met de Corniche van Doha. In het park langs de Corniche is het gezellig druk met families die aan het barbecuen zijn op hun vrije vrijdag. Een kilometer verder ben ik terug bij mijn hotel. Net als vanochtend wordt er op de open plekken rond het hotel cricket gespeeld door de gastarbeiders.
s'Avonds probeer ik in te checken voor mijn vlucht naar huis van morgen. Ik heb een E-mail gehad van de KLM dat ik me kan inchecken. Het gekke is dat als ik me probeer in te checken dat dat niet lukt. Ik krijg de mededeling dat ik me bij de KLM partner moet inchecken. Nu heb ik morgen eerst een vlucht -KL3382- van Bahrein naar Abu Dhabi. Aansluitend heb ik een vlucht -KL0450- van Abu Dhabi naar Amsterdam. Beide vluchten hebben een KLM-nummer en dus dacht ik een KLM-vlucht te hebben geboekt. Waarom geeft de KLM niet aan dat de eerste vlucht door een partner wordt uitgevoerd? Wie is die partner? Ik zal morgen ouderwets op het vliegveld inchecken. Dat maakt geen verschil want ik wil voor het donker is naar het vliegveld fietsen en mijn vlucht is pas laat op de avond. Dus heb ik alle tijd om in te checken.

Op deze reis heb ik de volgende uitgaven gehad: in totaal € 128,04 per nacht
-Oman € 37,32 per nacht: 5 nachten wild kamperen en 2 keer hotel
-Verenigde Arabische Emiraten € 70,-- per nacht: 1 nacht wild kamperen
 en 4 keer hotel
-Qatar € 53,90 per nacht: 2 nachten wild kamperen en 1 keer hotel
-Bahrein € 88,66 per nacht: 2 keer hotel en 1 nacht in vliegtuig
-visum kosten: totaal € 108,-- (€ 6,-- per nacht)
-toegangsprijzen: alleen To the Top Burj Khalifa € 125,-- (€ 6,94 per nacht)
-heen en terugreis: totaal € 1.034,-- (€ 57,44 per nacht)
Voor onderweg heb ik gemiddeld per dag € 57,66 uit gegeven. Eten en drinken was niet duur, ondanks de vele dure verse jus. Er zijn geen grote verschillende tussen de landen. Het verschil in uitgaven per dag is ontstaan door een groter percentage hotelovernachtingen.
Van die € 57,44 per dag was iets meer dan de helft voor de overnachtingen. Voor de hotelsovernachtingen heb ik gemiddeld € 60,50 uitgegeven. Hotels zijn redelijk duur. Ik had de meeste hotels van te voren geboekt, om onderweg niet te hoeven zoeken naar betaalbare overnachtingen. Hotels kunnen heel veel duurder zijn in deze landen. Doordat ik de helft van de nachten gratis gekampeerd heb, vielen de overnachtingskosten reuze mee.
Verder waren bijna de helft van de totale kosten de aankoop van de vliegtickets voor de heen- en terugreis en de 2 tussenvluchten naar Qatar en Bahrein.