Verenigde Staten van Amerika deel 3

Donderdag  7 juni 2018  Van Arizona naar Utah 83 km 917 hm    

Vanuit Las Vegas was het een lange dag fietsen door de woestijn -zonder dat er iets was langs de weg- naar Overton.IMG-9398 Gisteren ben ik vanaf Overton Arizona binnen gefietst. Op het einde van de dag moest ik voor de tweede keer de I15 op. Deze Interstate nummer 15 is een freeway. Mijn GPS gaf het volgende aan "auto(snel)weg (fietsen toegestaan). Dit tweede deel over de snelweg ging door de spectaculaire kloof van de Virgin River. Ik ben nu aan het einde van het meest indrukwekkende deel van de kloof op de Virgin River Campground. Dit is een camping met waterkraantjes, maar geen douches. Op een paar plaatsen is er een afdak gebouwd, zodat je daar onder in de schaduw kunt zitten. Onder één van deze afdakjes heb ik mijn tent naast een tafel opgezet.

Ik ben vroeg op en vertrek al om 7.15 uur. Het eerste deel fiets ik op de vluchtstrook. Even is het gevaarlijk op de weg. Bij een brug over de rivier is plotseling geen vluchtstrook en moet ik op de weg fietsen. gelukkig is er even weinig verkeer. Rond Saint George zijn er verschillende afslagen en wordt het druk op de snelweg. BIj de afslagen let ik goed op om niet in de baan van snel rijdend verkeer te komen.

Bij afslag 6 verlaat ik de snelweg en meteen na de afslag eet ik bij Subway een broodje. Ik zou het normaal veel te vroeg vinden om cola te drinken, maar op deze hete dag is zo'n "fountain drink" wel lekker verkoelend. Als ik verder de stad uit fiets zie ik rode bergen. Ik ben inmiddels Arizona uit en Utah in gefietst.

Na nog een tussenstop om een ijsje te eten kom ik halverwege de dag in La Verkin. Hier kom ik weer op een route van de Adventure Cycling Association. Dit is de Grand Canyon Connector Bicycle Route. Ik wil de komende dagen een deel van deze route volgen. Bij de supermarkt haal ik wat boodschappen. Ik ben op weg naar Zion National Park en ik heb op internet gezien dat alle accomadatie en campings rondom het park vol zijn geboekt. Ik ga proberen ergens voor of na het park te kamperen.

IMG-9412Vlak na La Verkin kom ik in Virgin langs een toeristen restaurant. Ze hebben een fort en een klein stukje wildwest stad nagebouwd. Ik bestel er een hamburger en ga heerlijk buiten op het terras in de schaduw zitten. Ik ben de enige gast buiten op het terras. "Normale" mensen gaan hier gewoon binnen in de gekoelde ruimte zitten. Maar ik kijk graag van me af.


Op het terras spreek ik nog een paar Nederlanders. Even later komt er nog een Nederlands stel bij die ik eerder in Pahrump ontmoet heb. Ze vragen waar ik ga overnachten. Ik vertel ze dat ik net op de kaart een camping een paar kilometer verder op heb gezien. Zij blijken daar ook allemaal te staan. Even later zie ik dat het een mooie camping is met een bord er bij dat de camping vol is. Ik probeer toch even bij de receptie of ik niet op een half plekje mag staan. Ik zie plek genoeg op de camping. Maar zo werkt dat hier niet. Op de dure camping zijn allemaal perfekt aangelegde betonstroken gemaakt waarop je kunt kamperen. Dus zo maar op een stukje gras staan is er niet bij, al is er ruimte genoeg. Ik wordt dus weg gestuurd, maar ik krijg wel een briefje mee met een kampeerplaats zonder voorzieningen verderop langs een riviertje. Ze vraagt me ook nog waarom ik niet met een truck onderweg ben. Ja, inderdaad welke mafkees gaat er nu fietsen in Amerika.

Een paar kilometer vanaf de hoofdweg is een schitterende kampeerplek in een stukje bos langs een riviertje. Helaas geen douche, maar douchen met een fles water en je kleren wassen op een steen in de rivier heeft ook zo zijn charme. Aan de ene kant staat naast me een paar jonge lui met een busje uit Florida en aan de andere kant staat een groep kampeerders van de scouting. De man van de scouting vertelt me dat ze toestemming hebben van de eigenaar om hier te kamperen. Blijkbaar mogen anderen hier ook kamperen. Tegen de avond komen er nog meer kampeerders.

Later bekijk ik mijn fietsplannen voor de komende dagen. Ik vraag me af hoe moeilijk het gaat worden om te kamperen of eventueel in hotels te overnachten rond de nationale parken. Terwijl ik dit aan het typen ben wordt ik uitgenodigd om naar een Indiaanse vuurdans te komen kijken.

Zondag  10 juni 2018  Grand Canyon 77 km 860 hm  
  IMg-9488
Nadat ik eergisteren het schitterende Zion Nationaal Park heb bezocht, ben ik gisteren naar Jacob Lake gefietst op een hoogte van ongeveer 2400 meter boven zeeniveau. Ik deel mijn kampeerplaats vandaag met een Franse fietster. Ze heeft niet erg veel kracht. Gisteren heb ik haar geholpen met het op zetten van haar tent, vandaag help ik haar weer met het afbreken. Ze heeft het zelfde model tent als mijn tent, alleen ik heb een tweepersoons tent en zij een éénpersoons tent. Bij deze tenten is het soms wat lastig om de buitentent van de dwarsstok -die bovenop zit- te halen. Ze heeft ook één van de tentstokken gebroken en gespalkt met een stukje hout. Daardoor past de buitentent niet meer goed over de binnentent. Ik help haar dit wat beter te repareren. We tapen 2 van mijn haringen om de stok ter plaatse van de breuk. Ik hoop dat dit beter is dan het houten klosje.

Even later wil ze haar banden bij het tankstation oppompen. Het tankstation is echter nog gesloten. Ze heeft op haar driewieler smalle banden die helemaal zacht zijn geworden. Ik vraag of ze een pomp bij zich heeft die past op haar autoventielen. Die heeft ze, maar ze zegt dat ze daarmee de banden niet hard genoeg kan oppompen. Haar fietspomp ziet er degelijk uit en ik probeer een band op te pompen. Het kost wel wat kracht maar het lukt me om de banden prima op spanning te krijgen. Daarna daalt ze af naar het westen terwijl ik verder naar het zuiden fiets.

De enorme veranderingen in landschappen waren de laatste maanden zeer verrassend. Zo ook vandaag. Naar een klein woestijngedeelte kwam ik gisteren boven de 1800 meter hoogte in bosgebied terecht. Nu ik verder omhoog klim is het een steeds dichter bos met steeds grotere -voornamelijk dennen- bomen. Op 2500 meter hoogte is een stuk bos afgebrand. Daar baal ik van omdat ik hierdoor vol tegen de wind in moet fietsen.

Eenmaal over het hoogste punt -2700 meter- is er weer meer bos. Na een kleine afdaling kom ik door een gebied met groen grasland en is het bos steeds op bergen op de achtergrond. Wat een enorm contrast met de woestijn waar ik gisteren nog doorheen fietste. Soms lijkt het wel op het noorden van Mongolië. Het lastige is wel de harde wind in het grasland hier. Een paar keer moet ik langs de weg stoppen om niet van de weg afgeblazen te worden. De wind is erg verradelijk en ik ben vooral bang dat als ik de weg op moet sturen om door de harde wind overeind te blijven dat ik dan aangereden zal worden door een passerende auto.

Na 40 kilometer is er tegenover de "De Motte" camping een tankstation. Ik koop daar een flesje cola en een hotdog. Terwijl ik die op eet komt er een Amerikaans stel op een tandem aan. Het zijn Nancy en Neal. Op de deur van het tankstation zie ik op de weersverwachting staan. Voor vandaag zijn er rukwinden van ruim 50 kilometer per uur voorspeld. Ik vertel Nancy en Neal dat ik naar de camping De Motte wil gaan omdat ik de wind te gevaarlijk vind. Zij zeggen dat ze niet zo veel last van de wind hebben gehad en vragen of ik met hun mee terug fiets naar de camping bij North Rim. Hun kampeerplek op de camping in het Grand Canyon Nationaal Park is groot genoeg voor nog een tent. Dit is een prima gelegenheid om mooi vlak bij de Grand Canyon te kamperen.

IMG-9505 Samen fietsen we naar North Rim. Gelukkig is de wind op dit deel van de route niet zo lastig. En eenmaal aan het afdalen fietsen we ook lang door de luwte van het bos. Nadat ik mijn tent heb opgezet kan ik weer een keer douchen onder een echte douche. De afgelopen dagen was er geregeld een camping zonder douche en moest ik steeds mijn douche maken door een fles water boven mijn hoofd leeg te laten lopen.

Aan het einde van de middag fietsen we samen naar de lodge op de North Rim. Achter de lodge is Bright Angel Point. Hier is een spectaculair uitzicht over de Grand Canyon. Het is hier ook opvallend rustig. Volgens Neal zijn er aan de South Rim meer dan 20 keer zo veel toeristen. Neal nodigt me ook nog uit om met de auto snel nog even naar Point Imperial te rijden. Bij de lodge koop ik snel nog 2 stukken pizza, die ik in een doos achter onder de snelbinders stop. We fietsen terug naar de camping en rijden daarna meteen met de auto door naar het hoogste uitzichtspunt -8803 ft- langs de Grand Canyon. Als we er aan komen zijn we de enige toeristen.  Als we weer weg gaan komen er nog 2 andere auto's aanrijden. Terug op de camping gaan Nancy en Neal inpakken, want ze willen morgen vroeg in de ochtend met hun leuke kleine caravan terug naar huis rijden. Hun huis ligt op mijn fietsroute en ik krijg een uitnodiging om daar te komen overnachten.

Vrijdag  15 juni 2018  Monument Valley 90 km 857 hm   IMG-9681
 
Naast me staat Frans -een Nederlander- op de camping. Hij fiets Coast to Coast door Amerika, maar is nu met een huurauto een extra route aan het afleggen. Hij is vroeg op omdat hij een tour naar Monument Valley heeft geboekt. Als de sprinkler-installatie aan gaat loopt er allemaal water naar zijn kampeerplek. Ik zie dat hij snel zijn tent op pakt en verderop neer zet.

Ik fiets naar Monument Valley. Het is bewolkt vandaag. Bij het bekende uitzicht over een paar schitterende tafelbergen besluit ik geen tour te boeken door Monument Valley. Ik denk dat ik de bergen vanaf hier ook prima zie. Met de fiets mag ik niet verder door het gebied fietsen en ik schat in dat je vanaf die extra route geen beter uitzicht krijgt.

Na ruim een uur fietsen kom ik aan de achterzijde van de "tafel"-bergen en hier is het zicht -doordat ik nu niet tegen de zon in kijk- mooier. Het is weer één van de vele bekende landschappen die ik ooit in een film gezien heb. Natuurlijk net als het landschap bij Monument Valley, dat ik ken uit Westerns. Gisteren waren er bij het museum van de Goulding Trading Post -vlak bij mijn kampeerplek- ook diverse afbeeldingen van John Wayne. Hij zou daar ook te gast zijn geweest bij de filmopnames.

Bij de Valley of the Gods zie ik vanaf de hoog gelegen weg dat een mountainbiker terug naar zijn auto fietst. Even later haalt hij me in en weer even verderop staat hij me op te wachten met de vraag of ik genoeg water bij me heb.

Ik heb genoeg water, maar iets kouds te drinken is altijd wel lekker. Dat heeft hij niet, maar er staat ook een klein team met Brazilianen. Ik krijg een flesje met koud water van ze. De Brazilianen zijn één van de twee begeleidingsteams van een Braziliaanse fietser. Terwijl er een media-auto langs rijdt, vertellen ze me dat ze een Coast to Coast race rijden. Hun fietser heeft het eerste deel van de route 700 kilometer gefietst zonder te rusten.

IMG-9689

Eenmaal weer op weg komt de Braziliaans fietser me heel langzaam voor bij. Dat tempo ziet er niet goed uit voor iemand op een racefiets. Bij de volgende beklimming haal ik hem bijna weer in. Even later staan er 3 auto's langs de weg. De fietser ligt tussen de geparkeerde auto's en wordt gemasseerd.

Ik heb een makkelijke fietsdag vandaag door een landschap met rode kliffen. Door de rugwind ben ik al vroeg op de camping. Ik ben de eerste kampeerder vandaag. Na een goede douche eet ik bij het restaurant vlak voor de camping een Cowboy-steak.

Terug bij mijn tent ben ik blij dat ik achter een groene heg uit de wind sta op een mooi stukje gras. Al vele malen is alles in de tent vol met zand gewaaid door de bijna dagelijke harde middagwind. Terwijl ik in de tent zit te typen komt er konijntje gras eten en er waaien enkele regenbuien over. Bij het restaurant vertelde een man nog dat er voor morgen slecht weer voorspeld is, waarschijnlijk waait de meeste regen over maar het grootste probleem is hier altijd de storm die eraan vooraf gaat, zo vertelde de man. Dat heb ik inmiddels al een paar keer ondervonden.

Donderdag  21 juni 2018  Colorado 108 km 1373 hm  
  IMG-9753
Vanuit Monument Valley ben ik een paar dagen naar het noorden gefietst door Utah. Vanuit het plaatsje Moab heb ik het schitterende Arches Nationaal Park bezocht. Gisteren ben ik vanuit Moab eerst naar het zuiden en daarna naar het westen gefietst. Ik ben nu in Naturita dat in de staat Colorado ligt.

Naturita is een prima plek om te overnachten. Op het rv-park hebben ze ook een paar kleine plekken om met de tent te kamperen. Tegenover het rv-park is een kleine supermarkt en verderop in het dorp is een klein hotel met restaurant, waar ik gisteren gegeten heb. De bebouwing is typisch als in het "wilde westen". Her en der staat een gebouw in het dorp. Een aantal gebouwen hebben een soort veranda of overkapping aan de straatzijde met daarachter een rechthoekige gevel die de hoogte heeft van de nok van het schuine dak dat daarachter zit.

Ik word wakker omdat de zon in mijn gezicht schijnt. Hoogste tijd dus om op te staan. Het is heerlijk weer om nog te blijven liggen als ik in de schaduw zou staan. Ik ben hier in de bergen op een hoogte van boven de 1600 meter en het is afgekoeld tot onder de 20 graden. Maar in de zon is het al snel te heet en dus sta ik maar op. Als ik mijn spullen heb ingepakt eet ik in de schaduw van het toiletgebouw een banaan. Terwijl ik eet kijk ik naar de enorme combinatie die gisteren de camping is opgereden. Het is een camper met de afmeting van een touringcar en daarachter een caravan met -zo schat ik in- een lengte van 12 meter. Gelukkig hebben ze hier op de camping drive-through plekken, want even voor en achteruit rijden om het geheel ergens te parkeren is met dit gevaarte onmogelijk.

Vandaag wil ik de Dallas Divide over fietsen. Dit is een bergpas van ongeveer 2700 meter hoogte. De top hiervan ligt pas over 80 kilometer. Ik verwacht dat ik de hele dag langzaam omhoog moet fietsen. Al snel na mijn vertrek klim ik even met 7 procent het dal uit. In het dal is het groen maar tegen de hellingen is het nog dor en droog.

Na het kleine stukje steil klimmen gaat de weg nog maar heel langzaam omhoog. Ik fiets nu over een soort hoogvlakte. Als ik een paar honderd meter ben gestegen wordt het steeds groener. Er zijn diverse boerderijen met groen grasland. Echte bergen zie ik verte. Aan de noordzijde van deze hoge bergen ligt nog wat sneeuw. Na een tijdje kom ik door het dorpje Redvale. Er zijn geen winkels, wel is er een postkantoor en een kerk. De meeste huizen hebben de tuin netjes, maar er staan ook een paar huizen met de gebruikelijke oud ijzer -in de vorm van veel oude auto's- en rommel om het huis.

IMG-9794Om 10.45 uur fiets in het volgende dorp -Norwood- in. Dit dorp is wat groter en er zijn ook winkels en restarants. Bij een restaurant bestel ik aan de counter een ontbijt met spek, eieren en gebakken aardappelen. Ik zit er heerlijk in de tuin, maar helaas hebben er een aantal mensen net voor me ook eten besteld. Een uur later verlaat ik mijn plekje in de tuin pas weer.

Nu heb ik tijdens de lange pauze mijn fiets verplaatst, zodat de achtertassen en mijn zadel niet meer in de hete zon waren. Mijn voorwiel was dat helaas wel. De voorband is helemaal leeg. Ik pomp de band op en hoor dat de band bij het ventiel leeg loopt. Ik denk meteen dat dit komt omdat ik eerder in Mexico nieuwe binnenbanden heb moeten kopen. En dat de kwaliteit daarvan zo slecht is dat het ventiel nu uit de binnenband scheurt. Ik heb alleen nog maar binnenbanden bij me die lek zijn. Ik kan ze niet plakken omdat de gaatjes zo klein zijn dat ik ze niet vinden kan. Een paar dagen geleden heb ik mijn laatste nieuwe Mexicaanse binnenband op het achterwiel gelegd. Ik had toen net als alle eerdere lekke banden op deze reis op 2 plaatsen een lek doordat er kleine ijzerdraadjes in de buitenband zaten. Ik denk dat deze ijzerdraadjes delen van de vele kapot gereden autobanden zijn die overal op de vluchtstrook liggen.

Aan de overzijde zie ik een fietsenwinkel. De winkel is gesloten maar ze maken toch voor me de deur open en ik koop er een nieuwe binnenband. Aan de overzijde verwissel ik in de schaduw de binnenband. En zoals ik al gedacht had is inderdaad het ventiel half los gescheurd van de binnenband. Die band gaat dus ook maar meteen de prullenbak in. Hopelijk krijg ik tot het einde van deze reis geen lekke banden meer en kan ik er in Nederland weer goede binnenbanden op leggen.
IMG-9797
Met een flinke vertraging fiets in Norwood uit. Net na het dorp staan er op eens waarschuwingsborden. Vrachtauto's moeten opletten dat ze niet omvallen en ook moterrijders worden extra gewaarschuwd. Even later volgt er een paar kilometer lange afdaling het dal van de San Miguel rivier in. Daarna gaat de weg stroomopwaarts door dit fraaie bergdal. Vanuit de open hoogvlakte met gras ben ik nu opeens tussen de bergen met bos. Op de berghellingen staan voornamelijk naaldbossen terwijl onder in het dal veel loofbomen staan. Die loofbomen zijn in het voorjaar prachtig groen.
.
Midden op de middag maakt de weg net voor Placeville een scherpe bocht naar links. Ik ga even rechtdoor het dorp in om bij de "General Store" een paar hot dogs en een fles koude cola te kopen. Op het bankje voor de winkel eet ik een hotdog. Op het bankje zit nog een fietser die iets verderop woont. De fietser vertelt dat hij edelsmid is en ook uitvinder. Hij heeft de V-brakes uitgevonden. Zelf heeft hij al vanaf 1977 geen auto meer. Als ik informatie vraag over de Dallas Divide vertelt hij dat het nog 13 mijl naar de top is en dat de top op 10.000 feet ligt. Volgens mijn kaart is de top iets lager maar ik begrijp dat -net als bijna de hele dag al- de weg heel langzaam omhoog gaat.

Ik kom nu weer op een fietsroute -Great Parks Bicycle Route- van de Adventure Cycling Association. De weg heeft net als de hele dag al 2 rijbanen, maar de weg is nu iets breder omdat er aan beide zijden een kleine vluchtstrook is. Ik kan nu prima fietsen op die vluchtstrook. Toch vond ik de rustige weg van deze ochtend prettiger. Het is drukker op de weg en men kan nu ook harder rijden omdat ik nu niet op de rijbaan ben.

Ik fiets 8 mijl lang achter elkaar omhoog. Het gaat redelijk makkelijk omdat ik de wind in de rug heb en het niet steil is. In het asfalt zit onder de grindlaag een plaklaag waarin er door de hitte allemaal belletjes ontstaan. Ik fiets over die belletjes en heb het gevoel alsof ik de belletjes kapot druk en dat het teer aan mijn banden blijft plakken. Dat laatste gebeurt gelukkig maar heel erg weinig.

Bij een afslag naar een weiland stop ik even in de schaduw. De bananen die achter op mijn bagagedrager liggen zijn helemaal warm geworden en beginnen zwart te worden. Gelukkig is de binnenzijde nog goed en ik eet de bananen maar op, want ik kan ze niet langer meer bewaren. Daarnaast drink ik een liter koude jus -uit mijn thermosfles- die me een lekkere verkoeling geeft.

IMG-9811Vlak voor de top van de Dallas Divide komen er steeds meer fraaie hoge bergen in het zicht. Ik maak een paar keer foto en fiets langzaam omhoog. De beklimming van alle hoge bergpassen -en deze is met 2700 meter hoogte hoog- is elke keer weer een gevecht. Ik ben dan ook blij als ik boven ben. Boven staat er een bord met de hoogte van 8970 ft. Ik geniet daarna van de afdaling en stop nog diverse keren om foto's te maken van de bergen.

De afdaling brengt me in Ridgway. Ze hebben borden staan dat de vluchtstrook nu een bike lane is. In de afdaling is de bike lane echter te gevaarlijk om op te fietsen. Iemand is hier zo dom geweest om de rijbaan met een machine schoon te vegen met als resultaat dat de hele fietsstrook vol met grind ligt. Nu ben ik net weer op een fietsroute en is het eerste fietspad wat ik tegen kom te gevaarlijk om op te fietsen. Soms is het toch ook een shit hole country voor fietsers denk ik dan in de termen van de huidige president
.
Ridgway is een leuk western stadje. Op een terrasje bestel ik een pasta met een stuk zalm. Als er fietsliefhebbers naast me komen zitten en horen dat ik net de Dallas Divide beklommen heb, vertellen ze me dat ik maar beter nog een stuk zalm kan bestellen. Dat doe ik echter niet want ik zit helemaal vol van het eten. De laatste 8 kilometer naar de camping van het Ridgway State Park doe ik het dan ook rustig aan.

Voor de prachtige kampeerplek bij het State Park moet ik $33 betalen. En daarvoor krijg ik geen warm water bij het douchen. Daarvoor moet ik apart betalen met kwartjes. Ik maak er een opmerking over, maar ik begrijp dat men hier in Amerika nu eenmaal het systeem heeft dat je per plek betaald. Hoewel ik zit natuurlijk op een fietsroute en men zou ook hiker-biker plaatsen ter beschikking kunnen stellen voor $5 of $10. Plotseling komt de ranger op het idee dat ze een fout heeft gemaakt. De prijs is maar $26. Ze is echter niet gewend dat er iemand zonder voertuig het terrein op wil. Omdat de administratie niet op orde is vandaag moet ik zelf maar een plekje uit zoeken op de camping. De kampeerplaatsen zijn mega groot. Op mijn kampeerplek ligt een stuk beton van 3 bij 10 meter met 2 stel tafels en banken er op. Ook heb ik de ruimte om een auto met aanhangwagencombinatie van wel 20 meter lengte te parkeren. Wat ik alleen mis is een plek van 2 vierkante meter vlak grasland om mijn tent op te plaatsen. Soms is dit land toch ook een shit hole country voor de tentkampeerder denk ik dan maar weer.

De avond geniet ik van het heerlijke weer en de prachtige bergen om me heen. Wat een schitterende natuur heeft dit land en vooral ook de grote afwisseling van landschappen vind ik erg gaaf. De groene bergen hier van Colorado zijn weer geheel anders dan de rode kliffen van bevoorbeeld Utah.

Maandag  25 juni 2018  Continental Divide 94 km 1164 hm
    IMG-9868
Ik heb gelukkig geen hoofdpijn meer als ik wakker word. De afgelopen 2 nachten heb ik geslapen in Gunnison bij Nancy en Neal. Nancy en Neal heb ik ontmoet bij de Grand Canyon. Ze wonen hier op een hoogte van 2300 meter en hebben vanaf hun huis een geweldig uitzicht over Gunnison en de bergen er achter. Achter Gunnison zie ik in de verte Mount Ouray. Deze 4255 meter hoge berg ben ik gisteren samen met Neal op gewandeld. Zoals gebruikelijk heb ik problemen met grote hoogte. Tijdens die wandeling of misschien tijdens de autotocht naar het begin van de wandeling op een hoogte van 3300 meter heb ik die hoofdpijn opgelopen.

Na 2 gezellige dagen bij Nancy en Neal neem ik afscheid en fiets verder naar het westen. In Gunnison zie ik een thermometer op 49 graden staan. Dat is ongveer 10 graden Celcius. Normaal zou ik dat erg koud vinden om in te fietsen, maar de woestijnzon schijnt hier volop en het is al lekker weer. Een paar uur lang fiets ik met een licht rugwind door een groen dal met fraaie bergen op de achtergrond.

Ik fiets heel langzaam omhoog naar een hoogte van 2500 meter hoogte. Net voor de "echte" beklimming van de Monarch pas begint ligt het gehucht Sargents. In het restaurant ter plaatse bestel ik "elk meatloaf" met aardappelpure. Ik fiets over de fietsroute van Great Parks. Hier loopt de route een klein stukje samen met de Continental Divide route. Deze route volgt de Continental Divide van Canada naar Mexico. Er is een race bezich over deze route. Er is een Britse fietser en later komen er nog 2 fietsers die mee doen aan deze race. De winnaar is al 3 dagen binnen maar deze fietsers moeten denk ik nog wel een weekje fietsen. De Brit vertelt me dat de route vooral over gravelwegen gaat en dat hij ongeveer 160 kilometer per dag fietst met ongeveer 3000 hoogtemeters. (Op dit moment loopt er ook een fietsrace van Coast to Coast.)

Als ik na deze stevige maaltijd verder fiets is het een stuk harder gaan waaien. De harde westenwind duwt me de berg op. De beklimming is niet steil en het stijgingspercentage komt niet boven de 8% uit. Ik geniet van de prachtige bergen om me heen. Rond de top van de Monarch pas -op een hoogte van 3400 meter- kom ik heel even bij de boomgrens. Op de top staat een bord met de Continental Divide. Het water ten westen van deze scheiding gaat naar de Stille Oceaan en ten oosten naar de
IMG-9899Atlantische Oceaan. Een stel toeristen vraagt of ze een foto van me moeten maken voor het bord. Dat is inderdaad wel leuk. Daarna maak ik een foto van het stel voor het bord. Ik vraag of ik de fiets -die voor het bord staat- moet weg halen. Dat vinden ze niet nodig want iedereen begrijpt toch wel dat zij niet naar boven zijn gefietst.

Het eerste deel van de afdaling is schitterend. In Mayville ga ik naar de camping net achter het dorp. Bij de receptie vraag ik of er een restaurant in de buurt. Ja, vlakbij. Waar dan? Nou op de afslag onder aan de afdaling. In reageer er maar niet op, want ik weet dat ik er inderdaad zo naar toe kan fietsen. Het is nog een afdaling van bijna 10 kilometer met windkracht 7 in de rug. Ik schat echter in dat terug fietsen 1,5 tot 2 uur in beslag zal nemen. Dat is niet wat ik bedoelde met vlakbij.  Ik heb vanmiddag al goed gegeten en ze hebben hier knakworstjes te koop.

Op mijn enorm grote kampeerplaats -voor ruim $30- zet ik in een klein hoekje mijn tent op. Voor ik ga douchen ga ik op de rand van mijn kampeerplaats in de schaduw achter een kleine boom zitten. Daarna neem ik een douche en warm de goedkope worstjes op. Het is lastig koken met de sterke wind. Helaas smaken de worstjes slecht en ik gooi het grootste deel weg.

In de avond bekijk ik de route voor de volgende dag. Op de kaart van de Great Parks Bicycle Route zie ik dat ik na een kleine afdaling eerst een klim van 250 meter, dan ruim 500 en daarna bijna 300 meter krijg. Er tussen zijn maar kleine afdalingen en ik zal op een hoogte van 3000 meter hoogte terecht komen bij het plaatsje Fairplay. Bij Fairplay kruis ik de bekende Trans America Trail. Dit is de meest populaire Coast to Coast fietsroute.  

Vrijdag  29 juni 2018  Einde Amerika reis 17 km 
   
Het ontbijt is erg matig vandaag. Dat valt wel een beetje tegen, want het hotel kost $103,-- per nacht. Maar hier in Amerika moet je al blij zijn als je een ontbijt krijgt, ook als het hotel boven de $200,-- kost per nacht is er meestal geen ontbijt. En een ontbuffet met goedkoop plastic bord en bestek zou ik in Europa al helemaal een aanfluiting vinden, maar hier is dat heel normaal.

Ik heb mijn laptop mee genomen omdat ik in mijn hotelkamer een te slechte wifi-verbinding heb om op internet te kunnen werken. Ik ben echter te vroeg om in te checken . Mijn vlucht naar Amsterdam vertrekt morgen om 10.30 uur en je kunt je 30 uur van te voren inchecken behalve voor de vluchten van en naar de USA. Voor de vluchten van en naar de USA kun je je pas 24 uur van te voren aanmelden. Na het ontbijt vertrek ik naar mijn kamer en na 10.30 uur ga ik terug naar de receptie.

Het lukt me niet om een werkbare internetverbinding te maken met mijn laptop. De receptioniste vraagt of iemand de router wil resetten. Het lukt me wel om met mijn telefoon een verbinding te maken met de KLM-site. Via die site word ik doorgeschakeld naar de site van Delta. Bij het aanmelden maak ik een foutje en probeer een stap terug te gaan. Ik krijg echter een scherm dat ik moet wachten omdat ik ingecheckt word. Dat duurt langer dan 5 minuten. De receptioniste komt me helpen. Ze logt mijn gegevens in bij Delta, terwijl ik nog steeds in de wacht sta op mijn smartphone. Ze kan zo mijn boardingpassen uitdraaien en alle gegevens die ik net heb ingevuld staan al op haar scherm. Ik vind dit erg makkelijk zo, want dan hoef ik niet de boardingpassen door te mailen naar het hotel met het verzoek om deze voor me uit te printen.

IMG-9993Aan het einde van de ochtend fiets ik naar het centrum van de stad. In Down Town Denver zijn een aantal leuke straten met nog veel oude gebouwen. Het station -Union Station- is een fraai gebouw met mooie nieuwe perrons er achter. Er zijn veel leuke terrasjes, maar als ik geen lekker schaduw plekje zie fiets ik weer langzaam terug. Op de heen weg heb ik diverse leuke restaurants gezien, dus ik verwacht er op de terugweg ook nog wel één tegen te komen. Ik fiets steeds afwisselend rechts af en links af door het rechte stratenpatroon. De woonwijken bestaan allemaal uit lanen -met veel groen dus- met kleine vrij staande huizen. De architectuur van de huizen is fraai. Als ik terug ben bij het hotel heb ik nog steeds geen restaurant gevonden. Ik parkeer de fiets op mijn slaapkamer en wandel dan de snelweg -waaraan mijn hotel ligt-over en ga bij het eerste restaurant wat eten.

Na het eten loop ik iets verder door naar een kapper. Er is een duidelijk verschil met de fraaie woonwijken ten zuiden van de snelweg en dit deel ten noorden van de snelweg. Soms lijk ik weer even in Mexico te zijn en hier bij de kapper lijkt het erop of ik in het Caribisch gebied terecht gekomen ben.

Na de kapper koop ik bij een "1 dollar"-supermarkt een paar rollen tape en 2 zakjes met drop. Op mijn laatste dagen in de USA heb ik zo maar een plaats gevonden waar ik drop kan kopen. In het hotel haal ik de trappers van mijn fiets, laat de banden leeg lopen, verwijder het voorwiel en draai het stuur, zodat de fiets in de doos past. Mijn fiets is net iets te groot. Ik ga niet de fiets verder demonteren, maar laat een klein stukje van de achterband, het stuur en het zadel uit steken. Daarna plak ik de doos dicht met het tape.

IMG-9997 Ik heb besloten om morgen met een taxi naar het vliegveld te gaan. Ik zou ook met de trein kunnen gaan, maar dan moet ik 4 kilometer met een grote doos onder de arm naar het station fietsen. Daarna zou ik dan moeten zien hoe ik met de fiets en de grote doos op de trein kan stappen. Vervolgens zou ik dan op het laatste  moment mijn fiets in de doos moeten stoppen op het vliegveld. Ik vind het nu wel prettig dat ik alles al in heb kunnen pakken en zo kan ik morgen op een normale tijd op staan.

Op dit laatste deel door de Verenigde Staten heb ik van de 25 nachten 6 keer in een hotel geslapen, 2 nachten bij Nancy en Neal en 17 nachten op een camping. De prijs van de hotels was gemiddeld €84,05 ($97,50). De prijs van de campings was gemiddeld € 17.08($ 19,82). De gemiddelde prijs van de campings is zo laag omdat er 3 kampeerplaatsen gratis waren en ik een paar kampeerplaatsen heb gedeeld met andere fietsers. De prijs van veel kampeerplaatsen was rond de $30.

Per dag heb ik € 61,18 ($ 70,98) uitgegeven. De helft van deze kosten waren voor de overnachtingen. De andere helft voor het eten en drinken onderweg. Verder heb ik bijna niets aan toegangsprijzen betaald omdat ik een jaarpas had voor de nationale parken. Alleen de $6,-- voor Monument Valley viel niet onder deze jaarpas. Ook de $20 dollar voor de kapper vandaag zitten in deze prijs, maar niet de ruim $66 voor de taxi morgen naar het vliegveld.

Op het vliegveld zal ik morgen ook nog $100,- -net als op de heenreis €100,--, bij moeten betalen voor het meenemen van de fiets.
De hoogtepunten van het gehele reisdeel -4998 kilometer- door de Verenigde Staten van Amerika waren:

 

Copyright (C) WilbertGaTochFietsen.nl